We kwamen elkaar tegen op nieuwjaarsdag. “Peter, zou jij misschien foto’s kunnen maken van mijn team”?
Lars ten Broek, wie ik als begenadigd voetballer hoog had zitten, is trainer van Sporting Jong onder 15. Zijn ploeg kon het herfstkampioenschap binnen halen als de inhaalwedstrijd tegen Meervogels gewonnen zou worden. Meervogels (Akersloot), bespeler van het slechtste veld van Noord Holland was bereid de wedstrijd in Krommenie te spelen.
Na een eerste afkeuring werd dan toch afgelopen weekend gestreden om de punten. Het krachtsverschil was te groot al hielden de geel zwarten uit Akersloot lang stand. Na het laatste fluitsignaal stond de 2-0 op het score bord en kon het feestje gevierd worden.
Ik was in de gelukkig omstandigheid om in de kleedkamer getuige te zijn van een nabespreking van de trainer Ten Broek. Ooit was ik zelf speler onder een trainer Ten Broek, voetbal dier en vader van deze trainer, Ab.
Na een toost met bubbeltjes wijn klinkt uit de mond van Lars volgde een haarscherpe analyse, waarbij de sterke punten van spelers tussen seizoen start en dit meetmoment doorgenomen werden.
Geen schreeuwende ongeïnteresseerde spelers, maar gedisciplineerde jonge mannen, die de woorden uit de bijzonder rustige trainer absorbeerden. Lars straalt rust uit en hoeft niet een keer zijn stem te verheffen. Bijzonder prettig.
Een half uur later als iedereen bedankt is verplaatst het feestje zich richting kantine waar ouders ongeduldig de felicitaties over brengen.
Zelden zag ik een voetbal team zo ingetogen luisteren naar hun trainer nadat een kampioenschap binnen gehaald was. De voetballer, die ik hoog had zitten als speler van Saenden heeft mijn respect nog meer afgedwongen als trainer.
Lars Ten Broek, onthoudt die naam. Dit voetbal dier zal uit de schaduw van zijn vader treden en veel van zich laten horen langs de Zaanse velden. Lars bedankt dat ik getuige mocht zijn.
Peter Seymour in gesprek met: Lars Ten Broek
